Zasady cytowania
Pierwsze odniesienie do publikacji lub źródła w przypisie powinno być podane w pełnym brzmieniu, późniejsze odniesienia do tej samej publikacji w formie skróconej. Powinno to obejmować nazwisko autora, ze skróconym tytułem, jeśli w artykule powołano się na więcej prac tego samego autora, a następnie tom (jeśli dotyczy) i odniesienie do strony.
Legatio stosuje styl referencyjny MHRA Style Guide, jednak czasopismo ma swój własny styl dotyczący źródeł archiwalnych i drukowanych źródeł pierwotnych:
- Korespondencja:
- Źródło archiwalne: List od ... do ... , data (dzień, miesiąc, rok): archiwum, kolekcja(y) archiwalna(e), numer tomu [jeśli dotyczy], fol.
- Źródło drukowane: List od ... do ... , data (dzień, miesiąc, rok) w tytule książki, redaktor (dane o publikacji), numer tomu [jeśli dotyczy], p.
- Rękopisy:
- Źródło archiwalne: Autor, tytuł dokumentu, data (dzień, miesiąc, rok): archiwum, zbiór(i) archiwalny(e), numer tomu [jeśli dotyczy], fol.
- Źródło drukowane: Autor, tytuł dokumentu, data (dzień, miesiąc, rok) w tytule książki, wydawca (szczegóły publikacji), numer tomu [jeśli dotyczy], p.
- Krytyczne edycje źródeł pierwotnych:
Legatio przyjmuje publikacje kluczowych tekstów źródłowych dotyczących historii dyplomacji. Nadsyłane artykuły powinny składać się z dwóch części: krótkiego eseju wprowadzającego oraz transkrypcji tekstu źródła. Podczas gdy transkrypcja powinna pozostać w oryginalnym języku, wstęp musi być napisany w brytyjskim angielskim.
Autor powinien podać zarówno tytuł edycji krytycznej, jak i pełną sygnaturę archiwalną przepisanego źródła.
Transkrypcja powinna być poprzedzona materiałem wprowadzającym, w którym jasno wyjaśnione jest pochodzenie i znaczenie tekstu. Wszystkie wydarzenia opisane w tekście, jak również miejsca i wymienione osoby, powinny być wyjaśnione i skontekstualizowane. Wprowadzenie powinno również zawierać krytyczną analizę dokumentu, w której jasno określone jest znaczenie źródła dla historii dyplomatycznej (np. czego możemy się dowiedzieć z tekstu i jakie wstępne wnioski można wyciągnąć).
Źródła będą publikowane w ich oryginalnym języku. Teksty muszą być dokładnie przepisane, z zachowaniem następujących zasad i z poszanowaniem oryginalnej pisowni, kapitalizacji i interpunkcji:
- Nazwy i miejsca: powinny być podane w oryginalnej formie, ze standardową współczesną pisownią w nawiasach kwadratowych. Jeśli słowo lub nazwa jest konsekwentnie lub często błędnie pisane w całym tekście, przy pierwszym wystąpieniu należy zamieścić przypis informujący o tym fakcie i podać listę innych wariantów występujących w tekście.
- Rozwinięcia i skróty: należy je rozwiązywać za pomocą interpolowanych liter kursywą, np. nostri, occasione, animo.
- Litery u, v, i oraz j: należy zmienić na pisownię współczesną, np. vniuersal staje się universal, maiestie staje się majestie.
- Litera s: długie i krótkie s są podawane jako s.
- Cyfry rzymskie: należy zamienić na współczesne, np. xiij i iiij stają się xiii i iv.
- Kapitalizacja: należy stosować się do tekstu oryginalnego. Wielkie litery mogą być dodane do pierwszego słowa zdania i nazwisk.
- Interpunkcja: zgodnie z tekstem oryginalnym. Można dodać kropki, jeśli są one niezbędne do odczytania tekstu.
- Numery stron lub folio: oryginalna numeracja stron powinna być zawsze podana w nawiasach kwadratowych.
- Uwagi na marginesie: można je umieścić w nawiasach kwadratowych w odpowiednim miejscu tekstu lub zamieścić w przypisach.
- Przypisy: źródło powinno być opatrzone przypisami, aby wyjaśnić osoby, miejsca i pojęcia lub rozwinąć informacje zawarte w tekście.
- Tekst zagubiony/nieczytelny: jeśli tekst został zagubiony lub jest nieczytelny, należy to zaznaczyć w nawiasie kwadratowym.
